Nasze projekty

Jutro Niedziela – IV Wielkiego Postu C

Ziemia Obiecana bywa bliżej, niż myślimy. Warto podjąć drogę, by się odnaleźć.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA

CZWARTA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU • Rok C • Niedziela Laetare. Antyfona na wejście przywołuje słowa Izajasza (66,10), Laetare, Jerusalem (Raduj się, Jerozolimo, zbierzcie się wszyscy, którzy ją kochacie. Cieszcie się wy, którzy byliście smutni, weselcie się i nasycajcie u źródła waszej pociechy) • KOLOR SZAT: fioletowy lub różowy • KOLEKTA: Będziemy się modlić, abyśmy spieszyli ku nadchodzącym świętom wielkanocnym • CZYTANIA: Księga Jozuego 5,9a.10–12 • Psalm 34,2–7 • Drugi List św. Pawła do Koryntian 5,17–21 • Ewangelia wg św. Łukasza 15,1–3.11–32.

STO SŁÓW

„Pójść za Bogiem” często oznacza „odejść z domu”, „ufnie podjąć drogę powołania”. To wyraz oddania swej przyszłości w ręce Boga, porzucenia obaw i zaufania Panu. Dość często niedzielna Liturgia Słowa ukazuje przecież początek drogi: Abrahama, który wyrusza z rodzinnego Ur Chaldejskiego, apostołów, którzy wyruszają za Jezusem, Izraelem, który rozpoczyna ucieczkę z Egiptu.

Tymczasem PIERWSZE CZYTANIE opowiada o zwieńczeniu pielgrzymki z domu niewoli do Ziemi Obiecanej.

Przypowieść o synu marnotrawnym również łamie ten schemat: syn, który wyruszył w drogę i wyszedł z ziemi rodzinnej, wcale nie podjął dobrej decyzji (EWANGELIA). Wrócił do swej „ziemi obiecanej”, bo geograficznie punkt wyjścia był dokładnie tym samym, co punkt powrotu.

Obiecana ziemia może być o wiele bliżej nas, niż myślimy. Syn marnotrawny ją zobaczył, jego brat wciąż jej nie widział.

Warto podjąć drogę, by się odnaleźć.


Czytanie z Księgi Jozuego

Reklama

(Joz 5, 9a. 10-12)

Pan rzekł do Jozuego: «Dziś zrzuciłem z was hańbę egipską». Rozłożyli się obozem Izraelici w Gilgal i tam obchodzili Paschę czternastego dnia miesiąca wieczorem, na stepach Jerycha. Następnego dnia Paschy jedli z plonu tej krainy, chleby przaśne i ziarna prażone tego samego dnia. Manna ustała następnego dnia, gdy zaczęli jeść plon tej ziemi. Nie mieli już więcej Izraelici manny, lecz żywili się tego roku plonami ziemi Kanaan.

Oto słowo Boże.

Reklama

PIERWSZE CZYTANIE

Koniec tułaczkiJoz 5, 9a. 10-12

Reklama

Niemal wszyscy znamy moment ucieczki z Egiptu i tułaczki Izraela ku Ziemi Obiecanej. Wszyscy wiemy, jak długoletnia była to tułaczka. Mało kto zna jej finał.

KSIĘGA: Jozuego • AUTOR: Deuteronomista (szkoła historyczna) • CZAS POWSTANIA: VI–V w. przed Chr. • KATEGORIA: wydarzenie • CZAS AKCJI: 1200–1150 r. przed Chr. • MIEJSCE AKCJI: Gilgal • BOHATEROWIE: Bóg, Jozue, Izraelici.

ZIEMIA OBIECANA • Niemal wszyscy znamy moment ucieczki z Egiptu, opis cudownego przejścia przez Morze Czerwone i tułaczki Izraela ku Ziemi Obiecanej. Wszyscy wiemy, jak długa była to tułaczka. Wiemy, że Mojżesz nie doczekał tej chwili, przed śmiercią zobaczył z daleka ziemię obiecaną przez Boga • Mało kto jednak potrafi zlokalizować w Piśmie Świętym moment końca wędrówki i wejście Izraela do obiecanej Ziemi. O tym właśnie jest Księga Jozuego.

SEQUEL PIĘCIOKSIĘGU • Księga Jozuego następuje po Pięcioksięgu i pod względem narracyjnym kontynuuje jego treść. Przypomnijmy: Księga Powtórzonego Prawa kończy się śmiercią Mojżesza (👁 Pwt 34), wcześniej Jozue zostaje wybrany na przywódcę Izraela (👁 Pwt 31) • Księga Jozuego w pierwszej części opisuje podbój Ziemi Obiecanej (rozdziały 1–12), w drugiej – podział ziem pomiędzy plemiona (rozdziały 13–21), w trzeciej – zakończenie misji Jozuego i przymierze w Sychem (rozdziały 22–24) • Księga stawia w centrum wierność Przymierzu Mojżesza. Ukazuje Boga jako dawcę Ziemi Obiecanej i tłumaczy, dlaczego Izrael ją później utracił.

PIERWSZA PASCHA • Usłyszymy opis pierwszej Paschy, którą Izraelici świętowali po przekroczeniu Ziemi Obiecanej, przed podbojem Jerycha. Zwróćmy uwagę, w jaki sposób Bóg symbolicznie przekazuje w ich ręce tę ziemię, oddając im plony Kanaanu.


(Ps 34, 2-3. 4-5. 6-7)

Refren: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry.

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy, Jego chwała będzie zawsze na moich ustach. Dusza moja chlubi się Panem, niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Wysławiajcie razem ze mną Pana, wspólnie wywyższajmy Jego imię. Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością,
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał,
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

PSALM

„Pan wyzwolił”Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7

Psalm 34 utrwalił doświadczenie przerażenia w śmiertelnym niebezpieczeństwie, a potem ocalenia.

PSALM 34 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: VI–V w. przed Chr.

DAWID SZALONY • Jak podpowiada sam werset wprowadzający, Dawid wyśpiewał Psalm 34, gdy wobec Abimeleka udawał szaleńca i odszedł wygnany przez niego. Chodzi o historię opisaną w Pierwszej Księdze Samuela (👁 1 Sm 21,11–15) • To czasy, gdy Dawid nie jest jeszcze królem, co więcej, żyje w ciągłym zagrożeniu z powodu wrogości króla Saula. Po raz kolejny ratuje się ucieczką, chroniąc się u króla Gat, Akisza (nie Abimeleka, jak twierdzi wprowadzenie). Jednak zostaje rozpoznany jako groźny wojownik wrogiego narodu. Ratuje się, udając szalonego. Zaczyna dokonywać wśród nich niezrozumiałych czynności: tłukł rękami w skrzydła bramy i pozwalał ślinie spływać po brodzie. Fortel się udał. Akisz uznaje Dawida za szalonego.

Z MOCY ŚMIERCI • Tytuł psalmu został prawdopodobnie dopisany później. Psalm 34 to akrostych, utwór, którego kolejne wersy zaczynają się od poszczególnych liter alfabetu hebrajskiego. Jeśli chodzi o gatunek literacki, kwalifikuje się go jako psalm dziękczynny, z cechami literatury mądrościowej • Psalm opisuje doświadczenie człowieka wywodzącego się spośród anawim – ubogich i uciskanych, którego Pan wyrywa z mocy śmierci. Pobożny Izraelita, który opisuje tu swoje doświadczenia, widział w nich odbicie historii Dawida i działanie tej samej Bożej Opatrzności.

PAN JEST DOBRY • Psalm 34 łączy z pierwszym czytaniem motyw radości, błogosławieństwa i uwielbienia Pana: Pan mnie wysłuchał i wyzwolił od wszelkiej trwogi. To postawa Izraela przekraczającego granicę Ziemi Obiecanej i karmiącego się jej plonami • Temat szukania pomocy u Pana, który wysłuchuje i uwalnia biedaka z wszelkiego ucisku, bliski jest także postawie Ojca z przypowieści o synu marnotrawnym.


Czytanie z Drugiego Listu św. Pawła do Koryntian

(2 Kor 5, 17-21)

Bracia: Jeżeli ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe. Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę jednania. Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.

Oto słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Pojednanie2 Kor 5, 17-21

„Pojednajcie się z Bogiem!”. Święty Paweł pisze, że dla kogoś, kto pozostaje w Chrystusie, to, co dawne, minęło i wszystko stało się nowe.

KSIĘGA: Drugi List do Koryntian • NADAWCA: św. Paweł i Tymoteusz • ADRESACI: wspólnota chrześcijańska w Koryncie • MIEJSCE POWSTANIA: Efez/Troada/Macedonia • DATA POWSTANIA: ok. 55 r.

LIST KRYZYSOWY • Drugi List do Koryntian powstał w skomplikowanych okolicznościach. Podczas jednej z wizyt w Koryncie Paweł został znieważony przez pewnego członka wspólnoty. Koryntianie nie okazali przy tym dostatecznego wsparcia apostołowi, który musiał opuścić miasto niezdolny do ukarania winowajcy. Zamiast kolejnej wizyty przysłał do Koryntian tzw. List we łzach – pismo, które nie zachowało się do naszych czasów. Kiedy winny wykroczenia został ukarany, Paweł w odpowiedzi pisze list zwany dziś Drugim Listem do Koryntian • Znajdujemy w nim obraz apostolatu Pawła opartego na Bożej łasce, nie na ludzkiej sile.

MISJA • Tematem przewodnim całego listu jest apostolat Pawła sprawowany według łaski Bożej, nie mądrości ludzkiej (👁 2 Kor 1,12–14) • W rozdziale 5 Paweł opisuje najpierw swoją tęsknotę za oglądaniem Pana, która jest najgłębszą motywacją jego misji. Dalej opowiada o samej misji, w której postępuje z absolutną szczerością, nie szukając ludzkiej chwały ani korzyści. Pan ustanowił go sługą pojednania między Bogiem i człowiekiem.

EWANGELIA POJEDNANIA • Usłyszymy słowa Apostoła, który nazywa wierzących w Chrystusa nowym stworzeniem • Zwróćmy uwagę na dzieło pojednania, o którym wspomina Paweł: w pierwszym etapie jest to dzieło Boga, w drugim – to misja apostołów i zadanie Kościoła (👁 BIBLIJNY INSIDER).


Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

(Łk 15, 1-3. 11-32)

W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”. Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”. Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”. Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Miłosierny Ojciec, marnotrawny synŁk 15, 1-3. 11-32

Przypowieść była różnie tytułowana: o marnotrawnym synu, o miłosiernym ojcu, a nawet o dwóch synach: zagubionym i wiernym. Niezależnie od wszystkiego, to dramatyczna przypowieść o Bożym miłosierdziu.

EWANGELISTA: św. Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80 r. • KATEGORIA: przypowieść • MIEJSCE AKCJI: w drodze do Jerozolimy • CZAS AKCJI: ok. 30–33 r. • KTO MÓWI: Jezus • WERSJE: brak

W DRODZE DO JEROZOLIMY • Pozostajemy w tej części Ewangelii św. Łukasza, w której autor przedstawia Jezusa podążającego do Jerozolimy. W poprzednią niedzielę słuchaliśmy fragmentu 13 rozdziału, teraz przechodzimy do rozdziału 15 • Jezus, zdając sobie sprawę, że Jerozolima coraz bliżej, że Jego czas się wypełnia, kieruje do swoich uczniów tym intensywniejsze wezwanie do nawrócenia. Czyni to poprzez nauczanie i przypowieści.

„PRZYJMUJE GRZESZNIKÓW” • W rozdziale 15 znajdujemy aż trzy przypowieści o miłosierdziu. Są one odpowiedzią Jezusa na zarzut faryzeuszów i uczonych w Piśmie: Przyjmuje grzeszników i jada z nimi (👁 Łk 15,2) • Jezus opowiada trzy przypowieści: o zagubionej owcy, o zagubionej drachmie i o synu marnotrawnym. Motywem wspólnym jest Boże miłosierdzie poszukujące tych, którzy giną.

SYN MARNOTRAWNY • Usłyszymy przypowieść o synu marnotrawnym. To najbardziej charakterystyczny jej tytuł, choć często ostatnio zastępuje się go innym: o ojcu miłosiernym. Zdarza się, że określa się przypowieść: „o dwóch synach: zagubionym i wiernym • Niewątpliwie, jest to alegoria, w której bardzo łatwo rozszyfrować, kim tak naprawdę są bohaterowie przypowieści: miłosierny ojciec to Bóg, synowie – to my.


Szersza analiza czytań, psalmu oraz Ewangelii dostępna jest w książkowej wersji cyklu “Jutro Niedziela” na rok C dostępna TUTAJ oraz w wersji EBOOK.


  • "Powrót syna marnotrawnego", Bartolomé Esteban Murillo, m. 1667 a 1670 r., Narodowa Galeria Sztuki w Waszyngtonie
  • "Powrót syna marnotrawnego", Pompeo Batoni, 1773 r., Kunsthistorisches Museum, Wiedeń
  • "Powrót Syna Marnotrawnego", Mattia Preti, XVII w.
  • "Syn marnotrawny pasący świnie", Georg Balthasar Probst, II poł. XVIII w.
  • "Syn marnotrawny w tawernie", autoportret Rembrandta z Saską, ok. 1635 r., Galeria Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie, Niemcy
  • "Syn Marnotrawny", Gerrit van Honthorst, 1623r., Stara Pinakoteka, Monachium

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę