Nasze projekty

Jutro Niedziela – IV Wielkanocna C

Co stoi za „sukcesem” Kościoła? Nie strategia ludzi, ale Słowo Boga.

Reklama

PUNKT WYJŚCIA

CZWARTA NIEDZIELA WIELKANOCNA • Niedziela Dobrego Pasterza • Rok C • KOLOR SZAT: biały • KOLEKTA: Modlimy się abyśmy podążając za zwycięskim Pasterzem, doszli do niebieskich radości • CZYTANIA: Dzieje Apostolskie 13,14.43–52 • Psalm 100,2–5 • Apokalipsa 7,9.14b–17 • Ewangelia wg św. Jana 10,27–30

STO SŁÓW

Ci, którzy szukają odpowiedzi na pytanie, jak to możliwe, że Kościół powstał, przetrwał i – zewnętrznie – jest nawet prężną instytucją gromadzącą miliardy członków, z pewnością wymienią wiele przesłanek. Wiele z nich znajdziemy w Liturgii Słowa. Bo czyż decyzja św. Pawła o zwróceniu się ku poganom (PIERWSZE CZYTANIE) nie była „strategiczna” dla otwarcia się Kościoła na świat, kluczowa dla jego przyszłej pozycji?

Tymczasem Liturgia Słowa mówi coś zgoła innego. To nie z powodu celnych strategicznie decyzji Pawła Kościół dotarł aż po krańce ziemi. Kościół trwa, bo głosi Słowo. Przecież Paweł wraz z towarzyszami uwielbiali Słowo Pańskie. Bo w rzeczywistości Kościół jest bardziej owczarnią niż instytucją (EWANGELIA). Zasila się Słowem. Tym jedynym, pasterskim Słowem.


Czytanie z Dziejów Apostolskich

(Dz 13, 14. 43-52)

Reklama

W owym czasie Paweł i Barnaba, przeszedłszy przez Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, weszli w dzień szabatu do synagogi i usiedli. A wielu pobożnych prozelitów towarzyszyło Pawłowi i Barnabie, którzy w rozmowie starali się zachęcić ich do wytrwania w łasce Boga. W następny szabat zebrało się niemal całe miasto, aby słuchać słowa Bożego. Gdy Żydzi zobaczyli tłumy, ogarnęła ich zazdrość, i bluźniąc, sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł. Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: «Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: „Ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi”». Poganie, słysząc to, radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie szerzyło się na cały kraj. Ale Żydzi podburzyli pobożne a wpływowe niewiasty i znaczniejszych obywateli, wzniecili prześladowanie Pawła i Barnaby i wyrzucili ich ze swoich granic. A oni, strząsnąwszy na nich pył z nóg, przyszli do Ikonium. A uczniowie byli pełni wesela i Ducha Świętego.

Oto Słowo Boże.

Reklama

PIERWSZE CZYTANIE

Nowy rozdziałDz 13, 14. 43-52

Usłyszymy o wydarzeniu, które zdecydowało o zmianie strategii Apostołów. Odtąd już nie ku Żydom, ale ku poganom kierowali Słowo.

KSIĘGA: Dzieje Apostolskie • AUTOR: Łukasz • CZAS POWSTANIA: ok. 80–85 r. • KATEGORIA: wydarzenie • MIEJSCE AKCJI: Antiochia Pizydyjska • CZAS AKCJI: ok. 45–46 r. • BOHATEROWIE: Paweł, Barnaba, mieszkańcy Antiochii (Żydzi i poganie)

MISJA PAWŁA • W wielkanocnej lekturze Dziejów Apostolskich, które opisują młody Kościół pośród swojej podstawowej aktywności – głoszenia Słowa, przenosimy się do 13 rozdziału. A to oznacza, że pierwsze czytanie pochodzi nie z części poświęconej historii Kościoła w Jerozolimie (rozdziały 1–12), ale misji św. Pawła. Samo powołanie Pawła jest opisane w rozdziale 9 • Od rozdziału 13 rozpoczyna się opis misji Pawła. Pozostanie on głównym bohaterem już do końca Dziejów Apostolskich.

Reklama

ANTIOCHIA PIZYDYJSKA • To początek misyjnej drogi Pawła. Wcześniej, wraz z towarzyszami, odwiedził on Seleucję i Cypr (👁 Dz 13,4–12) • W Antiochii Pizydyjskiej Łukasz opisuje nabożeństwo w tamtejszej synagodze, podczas którego przełożeni synagogi proszą Pawła o słowo zachęty dla ludu. Paweł ogłasza kerygmat (👁 Dz 13,13–42).

ZWROT KU POGANOM • Pierwsze czytanie opisuje – poza pierwszymi dwoma zdaniami – wydarzenia z następnego szabatu. Zwróćmy uwagę na popularność Piotra i Barnaby, wokół których gromadzi się całe miasto, by słuchać słowa Bożego, oraz na zazdrość Żydów i na zmianę dotychczasowej, przyjaznej postawy. Zauważmy, że w wyniku tych wydarzeń Apostołowie kierują swe kroki do pogan, których wielka liczba przyjmuje Ewangelię.


(Ps 100, 2-3. 4-5)

REFREN: My ludem Pana i Jego owcami.

Służcie Panu z weselem, stańcie przed obliczem Pana z okrzykami radości. Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, On sam nas stworzył, jesteśmy Jego własnością, Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem,
z hymnami w Jego przedsionki,
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry,
Jego łaska trwa na wieki,
a Jego wierność przez pokolenia.

PSALM

Owce jego pastwiskaPs 100 (99), 2-3. 4-5

Już starożytny psalm użył najlepszego określenia definiującego naszą relację z Bogiem: jesteśmy Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

PSALM 100 • AUTOR: anonimowy lewita • CZAS POWSTANIA: powygnaniowy, po 538 r. po Chr.

PSALM WEZWANIA • Ci, którzy odmawiają Liturgię Godzin, znają Psalm 100 na pamięć. Jest to bowiem jeden z psalmów wezwania, odmawianych zaraz po przebudzeniu. Należy do gatunku hymnu (hebr. tehillah), czyli modlitwy bezinteresownego uwielbienia.

WPROWADZENIE DO LITURGII • W starożytności psalm ten mógł służyć jako psalm wejścia, recytowany w bramach świątyni i traktowany jako wprowadzenie do liturgii świątynnej. Razem z lewitami odmawiali go Izraelici wstępujący do przedsionków Pana. Być może werset 3 był wołaniem wiernego ludu, przychodzącego, aby oddać chwałę Panu: Wiedzcie, że Pan jest Bogiem: On sam nas stworzył, my Jego własnością, jesteśmy Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

ZAPROSZENIE • Usłyszymy cały Psalm 100. Do Liturgii Słowa w niedzielę Dobrego Pasterza Psalm 100 został wybrany z całą pewnością z powodu użytych w nim słów definiujących relację ludzi z Bogiem poprzez metaforę pasterz – owce. Tę samą metaforę spotkamy w Ewangelii • Zwróćmy jednocześnie uwagę na radość i optymizm, którymi promieniuje ten psalm.


Czytanie z Księgi Apokalipsy św. Jana Apostoła

(Ap 7, 9. 14b-17)

Ja, Jan, ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I rzekł do mnie jeden ze Starców: «To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi. Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał, bo pasł ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł wód życia: i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu».

Oto Słowo Boże.

DRUGIE CZYTANIE

Pod Bożym namiotemAp 7, 9. 14b-17

Tylko oczyszczeni znajdą miejsce dla siebie pod Bożym namiotem.

KSIĘGA: Apokalipsa • AUTOR: Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 95–96 r. (prześladowania za czasów Domicjana) • MIEJSCE POWSTANIA: wyspa Patmos • KATEGORIA: wizja apokaliptyczna

APOKALIPSA JANA • Pozostajemy w Apokalipsie Jana. Przypomnijmy, że nazwa tej księgi nie ma nic wspólnego z katastroficznym znaczeniem, jakie zapisało się w Popkulturze. „Apokalipsa” oznacza dosłownie: odsłonięcie, zdjęcie zasłony, objawienie. Autorem Apokalipsy jest Jan, który przebywa na wygnaniu na wyspie Patmos, według większości badaczy to Jan Ewangelista.

OPIECZĘTOWANI • Usłyszymy fragment 7 rozdziału. To rozdział, który daje „wytchnienie pośród” plag spadających na ziemię. Pomiędzy szóstą a siódmą pieczęcią od Wschodu Słońca (to symbol zmartwychwstania), przychodzi Anioł, którego zadaniem jest opieczętować na czołach sługi Boga • Pieczęć, znak przynależności do Pana, ma uchronić ich przed śmiercią i karą. Sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych z dwunastu pokoleń Izraela to obraz nieprzebranego tłumu zbawionych. Stoją oni przed Bogiem i Barankiem, uczestnicząc w liturgii zbawionych.

BIAŁE SZATY • Usłyszymy opis kolejnej wielkiej wizji otwartego nieba. Jan widzi wielki tłum, który przybywa z każdego narodu, plemienia, ludu i języka. Zwróćmy uwagę na białe szaty i palmy. Jeden ze starców tłumaczy: to ci, którzy wyszli z Wielkiego Prześladowania. Wyprali swe szaty i wybielili je krwią Baranka. Dalej opisuje ich jako mieszkających bezpiecznie pod Bożym namiotem, gdzie nie cierpią głodu ani pragnienia, gdzie Baranek sam prowadzi ich do źródeł wody żywej.


Słowa Ewangelii według świętego Jana

(J 10, 27-30)

Jezus powiedział: «Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

Oto słowo Pańskie.

EWANGELIA

Rozpoznać i iśćJ 10, 27-30

Co to jest Kościół? Dlaczego trwa? Metafora Pasterz – owce pomaga to zrozumieć. Kluczem tworzącym tę więź jest „słuchanie”.

EWANGELISTA: św. Jan • CZAS POWSTANIA: ok. 90 r. • KATEGORIA: mowa • MIEJSCE: Świątynia Jerozolimska • CZAS: ok. 33 r., przed zmartwychwstaniem • KTO MÓWI: Jezus • ADRESACI: uczniowie • WERSJE: brak

NIEDZIELA DOBREGO PASTERZA • Mimo że trwa Okres Wielkanocny, Ewangelia odwołuje się do wydarzeń z ziemskiego życia Jezusa, opisanych w rozdziale 10. Dlaczego? Przyczyną jest fakt, iż IV Niedziela Wielkanocna to Niedziela Dobrego Pasterza i co roku tego dnia liturgia korzysta zawsze z mowy Jezusa skupionej na tym temacie (👁 J 10) • Znajduje się ona w tzw. Księdze Znaków (rozdziały 1–12), opowiadającej o siedmiu znakach objawiających misterium Pana. Jezus, objawiając i opisując swoją misję, używa formuły JA JESTEM, a to nawiązuje do objawienia Boga w Księdze Wyjścia (👁 Wj 3,14) • Mowa, w której Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem, następuje zaraz po uzdrowieniu niewidomego od urodzenia (👁 IV NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU A). Dość długie i obfitujące w zwroty akcji opowiadanie o ślepcu i o faryzeuszach, kończy się rozmową Jezusa z nimi. Czy i my jesteśmy niewidomi? – pytają. Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: Widzimy, grzech wasz trwa nadal.

DOBRY PASTERZ • W roku A czytamy pierwszą część alegorii o Dobrym Pasterzu (👁 IV NIEDZIELA WIELKANOCNA ROK A). Faryzeuszom, czyli duchowym przywódcom ludu, którzy w rzeczywistości są ślepymi przewodnikami, Jezus wyjaśnia, kim jest prawdziwy pasterz, a kim złodziej i rozbójnik. • W drugiej części mowy czytanej w roku B (👁 IV NIEDZIELA WIELKANOCNA B) Jezus nazywa siebie Dobrym Pasterzem. Tłumaczy to tym, że dobry pasterz nie opuszcza owiec w niebezpieczeństwie • Warto sobie uprzytomnić, że ta mowa Jezusa wywołała rozłam pomiędzy Żydami (👁 J 10,19–26): jedni uważali Go za opętanego, inni przypuszczali, że jest Mesjaszem. W świątyni otoczyli Jezusa i zapytali wprost: Jeśli ty jesteś Mesjaszem, powiedz nam otwarcie.

KIM JESTEŚ? • Usłyszymy dziś trzecią część mowy, która jest odpowiedzią Jezusa na pytanie Żydów. Zwróćmy uwagę nie tylko na metaforę Pasterz – owce, ale przede wszystkim na niezwykłą relację Jezusa ze swym Ojcem. To tam pada odpowiedź Jezusa na pytanie: Kim jesteś. Odpowiedź, która w konsekwencji zostanie uznana za bluźnierstwo i spowoduje, że Żydzi będą chcieli Jezusa ukamienować (👁 J 10,31– 39) • Jednak szczególną uwagę zwróćmy na te słowa Jezusa, które opisują Kościół jako wspólnotę Jezusa z uczniami, pasterza z owcami. Kluczowe jest słuchanie głosu pasterza.

  • Dobry Pasterz na XVIII-wiecznej, mołdawskiej ikonie
  • "Dobry pasterz", fragment mozaiki, Kościół San Lorenzo, Rzym
  • "Dobry pasterz", Jean-Baptiste de Champaigne, XVII w., Pałac Sztuk Pięknych w Lille, Francja
  • "Św. Barnaba przedstawiony na ikonie", muzeum św. Barnaby, Salamis, turecka część Cypru
  • Witraż w kościele św. Jana Chrzciciela, Ashfield, Australia, fot. Toby Hudson, WikimediaCommons

Reklama

Dołącz do naszych darczyńców. Wesprzyj nas!

Najciekawsze artykuły

co tydzień w Twojej skrzynce mailowej

Raz w tygodniu otrzymasz przegląd najważniejszych artykułów ze Stacji7

SKLEP DOBROCI

Reklama

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ

PRZECZYTAJ RÓWNIEŻ
WIARA I MODLITWA
Wspieraj nas - złóż darowiznę